NJË STINË DASHURIE
Tregim

Po ia trazonin keqas shpirtin kujtimet: Një fjalë ndoshta e thënë pa të keq, një e ngritur e zërit ashtu padurimthi, një sharje e pa vend, një shpifje dhe... dhe në kundërvënie me to, një mal dashuri… Po, po një mal dashuri që lartësohej dita-ditës… A e dini çdo të thotë një mal dashuri?!
… Ah, po!… Kujtoi dhe gjurmët e këpucëve mbi dysheme… gjurmë këpucësh… gjurmë këpucësh në të ikur… dhe për karshi tyre gjurmë në të kthyer, ngatërruar keqas me njëra-tjetrën, si vetë jeta…

Pavarësisht kontradiktës, ajo nuk jetonte dot pa të… Ai ishte gjithçka kishte në atë qytet të huaj… qe ëndrra dhe shpresa e saj e madhe, qe shpirti binjak, për të cilin pati ëndërruar prej vitesh… E donte shumë… Ishte gati të luftonte dhe të fitonte mijëra beteja për të… Një dashuri me përmasa jo të zakonshme… dashuri që ia kalonte flijimit të bijës së Agamemnonit… pendimit të Helenës së Trojes… apo dhe sakrificës sublime të Zhuljetës…

U shtri me shpresën se mos e merrte gjumi. Mendoi se ndoshta po të flinte ishte e vetmja mënyrë për të ndenjur bashkë me imazhin e të dashurit, i cili ishte larguar nga qyteti për çështje pune… Shpresonte se ndoshta në gjumë orët e pritjes do të kalonin më shpejt dhe të nesërmen së bashku me ditën e re do të kthehej edhe dashuria e saj…

Ora shenonte dy pas mesnate…
Ajo ende përpëlitej e pafjetur në krevatin gjysmëmartesor…

Solli ndërmend bisedën e fundit me të:

- Katër stinësh, dhjetë planësh… dhe i poshtër je!… Po po i poshtër, megjithëse për të thënë të drejtën, kjo e fundit, jo në kuptimin e mirëfilltë të domethënies së vet…
- Ëndërrukja ime e vogël, nuk jam aq i keq sa më mendon ti, herë-herë. Kur ma do rasti të mos prish qejf me njerëzit që dua, zbukuroj, por nuk gënjej…

Qeshi nën zë… Në atë rrezëllim buzëqeshje zunë vend të gjitha fjalëdhelkat me të cilat ai e thërriste gjithmonë: ëndërruke, shpirtuke, zemëruke… Madje edhe ato që nuk i pëlqenin dhe aq si; çamaruke, lepuruke e dhelpëruke… Ato fjalë ishin pasuri e tyre, ishin krijesa që merrnin frymë nën emrin e përbashkët "dashuri"...

Vendosi ta merrte në telefon… ndoshta kishte mbaruar edhe darka e tij zyrtare që më së shumti nuk njihte kufi kohor…

Zilja u dëgjua të binte dy-tre herë, më pas një pip…pip… pip e zgjatur i cingrroi në vesh për disa sekonda me radhë…

Ankthi i thellë përzier me ajrin e ftohtë të pasmesnatës, sa nuk ia zuri në grykë pështymën.
Hodhi mënjanë telefonin dhe ndjeu të rrëmbushej e tëra nga trishtimi…
Kaluan dy… tre… katër minuta në pritje, të pestën dhoma e saj ushtoi nga zilja e celularit.

- Urdhëro! - u përgjigj ajo vrazhdë.
- Pupuruke, nuk kemi mbaruar akoma… M’u desh t’i shoqëroja miqtë e mi ndër lokalet më të bukura të qytetit bregdetar… Darkën e hëngrëm te "Butrinti", kurse tani jemi te "Lëkursi"…
- Epo më fal për shqetësimin, atëherë… mendova se tani…, - u nëpërdhëmb vajza.
- Ç’të të fal çuçuruke?! Bëre shumë mirë që more!… Madje, për të thënë të drejtën, sa po bëhesha gati t’i bija vetë telefonit e të të pyesja në ma kishe dredhur apo jo?…

Së bashku me fjalët, një e qeshur djallëzore i cimbisi veshin. Patjetër që djali tani do të numëronte të gjitha dredhitë që kishin bërë gratë gjatë shekujve, të shkruarat e të pashkruarat, siç bënte gjithmonë… Do ta niste me Helenën e Trojës e do të përfundonte me Vejushën e Zezë…

"Nuk kam frikë nga ti, - i thoshte ai shpesh, - por nga instikti grua"…
- U kujtove pak vonë, i dashur, - iu përgjigj vajza në mënyrë intriguse. – Ka pak që e përcolla… nuk rrinte dot më shumë… e prisnin edhe dy-tri të tjera që nuk i kishin burrat në shtëpi…
- Është ndryshkur sharra edhe më shumë, miuke e poshtër, dhe gabimin më të vogël e të iku koka! - u mundua t’i fliste ai rëndë.
- Mos të iku gjë humori, zemër?! - u përdrodh zëri vajzëror, përzier me nota hakmarrjeje.
- Mirë, mirë më duhet të të lë tani… lidhemi më vonë…
- Mos ik, shpirt, të lutem! - nxitoi të thoshte ajo, por ishte tepër vonë, në vesh i oshëtiu vetëm sinjali akustik i linjës telefonike kur ndërpritet telefonata.

Iu mbushën sytë me lot. Një ndjesi e ftohtë xhelozie i pushtoi zemrën e, më pas, iu duk se masa e akullt u përzie me gjakun e i lëvizi damarëve duke i drithëruar gjithë pjesët e trupit. Pikërisht në ato çaste e ndjeu më shumë se kurrë vetminë. E ndjeu veten të pafuqishme, të dobët, të harruar diku në qoshkun më të largët të botës…

Vështrimi iu errësua... fryma mend iu mek… dhëmbët zunë t’i kërcisnin si prej një furtune të papritur…

U mblodh kruspull në gjirin e natës…
Iu duk sikur dëgjoi zërin e tij:

"Furtunat i ngre vetë, zonjushë, dhe pastaj bije pre e vorbullave të tyre!"...

Ai për të ishte katërstinësh… po, po, njëherësh katërstinësh… Mor po, herë-herë, ishte i paparashikueshëm, i papërballueshëm!… Ishte vërtet njëherazi dimër e verë, vjeshtë e pranverë… Ishte dimër me borë, akull i gjallë, furtunë e tufan, uragan që përmbyste gjithçka, helm i të paudhit, vrer i të pavrullit e përçmim i të pamirit, me mosmirënjohjen, pabesinë, tradhtinë… Përkundrazi, me dashurinë ishte vetë pranvera, një pranverë që rigjeneron ngado gjallëri kur shkrijnë akujt e vërshojnë përrenjtë e lumenjtë e gurgullimat e tyre të mbushin shpirtin teksa përzihen me cicërimat e zogjve e klithmat dashurore të gjallesave, kur buis gjethi i ri e çelin lulet,… Ishte vetë bukuria e majit, ringjallja e ëndrrave dhe e shpresave të harruara të jetës fijekëputur, pranë mirësisë… Eh, ç’nuk ishte!… Ishte verë bilbilash e gjinkallash, gulsh i ngrohtë që të përkëdhelet trupit si dorë vajze e të ndez në shpit mijëra dëshira e epshe, sa i ëmbël, i butë, i dlirë si hëna e stërmadhe që ndriçon terrin e natës me boçen e saj verdhuce, aq dhe vapë përvëluese gushti e zheg zhuritës shkretëtire, sa mik i të mirit, prehër i të vuajturit, strehë e të pastrehut, aq dhe tmerr i të ligut… Ishte e ç’nuk ishte ai djalë!… Ishte vjeshtë gjethezverdhur e gjetherënë me shira herë të shtruar e herë të rrëmbyer, ku lumenjtë si të hutuar zënë e fryhen e fryhen si pakuptuar e befasisht e pabesisht gërryejnë e marrin me vete gjithçka që u del përpara… Oh sa gërryes, përmbytës e zhbërës ishte me djallëzorët, mosmirënjohësit… Ishte e ç’nuk ishte ai djalë… Eh!…

Në atë vorbull mendimesh vajzës iu bë se fare pranë saj shtrihej ai… Dalloi dorën e bardhë e të butë që afrohej drejt trupit të saj të kolmë… Vuri re, pa shumë mundim, sytë e blertë, si dy copëza pylli pranveror, tek të cilët rrezatohej gjithë ngrohtësia e botës…

Iu qesh fytyra. Dukej se edhe në gjumë do të ishin bashkë, siç ndodhte në jetën e përditshme. Ajo do të strukej në krahët e tij të fuqishëm, do të thithte aromën e trupit e ashtu gjysmë e dehur do të niste të endte ëndrrat e saj vajzërore…

"Mos harro, zemëruke, njeriu duhet të jetë gjithë jetën e tij misionar. Duhet të dijë të kërkojë nga vetja atë që kërkon nga të tjerët. Duhet t’i imponojë vetes respekt ndaj njeriut të punës, njeriut të sakrificës, njeriut që vetëmohohet në heshtje në të mirë të botës… Ne nuk do të jetojmë përjetësisht bashkë… Njerëzit kanë lindur vetëm dhe vetëm do të ikin nga kjo botë… Ata që gjithë jetën synuan të na e marrin jetën, do nxitojnë të mbushin fletëhomazhet me lavde boshe, pa jetë si vetë jeta e tyre… Jeta është e shkurtër, ëndërrukja ime, dhe bota është më e vogël se ëndrrat që ti mbrun brenda vetes… Dëshirat i japin jetë jetës… Mirësia jote rrit çdo ditë e më shumë mallin për të të pasur, për të të prekur, për të të puthur kurdoherë… Mjafton të mos na mungojë dëshira për të jetuar me njëri-tjetrin, pa largësia zhbëhet në hiç, kur duhemi… Mjafton të jemi misionarë të njëri-tjetrit, misionarë të dashurisë njerëzore"…

…Mjafton, mërmëtiti ajo, mjafton që njeriu të jetë kurdoherë një stinë dashurie…

Dylbere DIKA